Czystość

Biorąc pod uwagę ile ludzi mieszka w Japonii i jakie jest zagęszczenie masy ludzkiej w miastach nie do pojęcia wydaje się jak oni zachowują taką czystość na ulicach, dworcach, w środkach komunikacji czy parkach. To jest niesamowicie zorganizowany, karny i pracowity naród. Zapewne gro Japończyków nie wyobraża sobie jak miało by przyczynić się do niszczenia własnego kraju lub dóbr narodowych. Czasem do szału doprowadzał mnie wieczny brak śmietników na ulicach, trzeba było niejednokrotnie nosić pustą butelkę po napoju przez dobre pół godziny aby w końcu namierzyć kosz. Oczywiście nawet najmniejszy uliczny śmietnik jest podzielony na kilka oddzielnych kontenerów na plastik, papier i szkło.
Japończycy z drugiej strony są narodem produkującym niewyobrażalne ilości śmieci. Po części związane jest to zapewne z ich poczuciem estetyki i zasadami zachowania czystości. Każda, nawet najdrobniejsza rzecz kupowana w sklepie jest pakowana oddzielnie. Wszyscy w tym kraju mają bzika na punkcie pięknie pakowanych lokalnych słodyczy, które zazwyczaj przypominają w smaku mniej lub bardziej mdłe żelki lub galaretki. Forma w jakiej są sprzedawane ich kształty i kolory jest po prostu majstersztykiem. Wszyscy  uwielbiają je kupować i obdarowywać się nimi nawzajem. 
Do tacek z gotowymi daniami natomiast dołączone są jednorazowe pałeczki, mokre chusteczki do wytarcia rąk przed jedzeniem i duża serwetka. Bento box tak często kupowane na lunch wyglądają jak małe dzieła sztuki. Pięknie malowane pudełka z grubej tektury lub bambusa, malutkie usztywnianie przegródki miedzy produktami, kolorowe papierowe wstążeczki jako ozdobniki itp. Po pół godzinie każde takie pudełko ląduje w koszu. Świadomość ekologiczna dopiero chyba dociera do tego kraju i powoli dokonuje się transformacja w ich sposobie postrzegania tego tematu, ale jeszcze długa droga przed nimi.

Kawaii Kato :p

W Japonii tak jak w Polsce można kupić różnorodne suweniry zależnie od regionu jaki się eksploruje. Mogą to być drewniane, rzeźbione cudeńka gdzie indziej kamienne sowy albo niezliczone wersje lalek kokeshi. Ale jedna pamiątka będzie czekać na nas wszędzie. Małe, duże, porcelanowe, gliniane koszmarki koty. Maneki Neko ( Kot Powitalny) ma zawsze ogromne oczy i jedną łapkę zwiniętą koło ucha. Jego zadaniem jest przynosić szczęście w życiu rodzinnym oraz interesach. W wersjach bardziej „wypasionych” łapka ta buja się w przód i w tył ...
Marlena stwierdziła, że to najwieksza psychodela w Japonii. Koty z ludzkimi oczami i łapką „nie halo” :)

Plastikowe papu

Każda restauracja czy nawet niepozorny bar ma małą witrynę obok wejścia i menu z plastikowymi atrapami potraw które możemy dostać w danym miejscu. Wszystko jest tak dokładnie odzwierciedlone, że nawet najmniejszy detal ma swoje konkretne miejsce w tej estetycznej wizualizacji. Podobno sporo turystów uznało takie gotowe talerze i półmiski za świetny prezent jak też dekorację własnej kuchni i w związku z czym cieszą się coraz większym zainteresowaniem gadzin :D

Łazienka

Tradycyjna łazienka Japońska bardzo różni sie od naszej. Podział na damską i męską to chyba jedyny wspólny mianownik. Jeśli chodzi o intymność to tutaj zaczynają się schody ponieważ w tym samym czasie może z niej korzystać kilka osób. Na jednej ścianie znajdują sie prysznice, gdzieś na wysokości naszych kolan i małe stołeczki na których siadamy i myjemy całe ciało. Czasem na tejże wysokości znajdują się lusterka, można w nich obejrzeć....wszystko od pasa w dół pod warunkiem, że wyznaczy się dobry azymut  :p
Po tych oblucjach moża przejść do dużej wanny gdzie z innymi współtowarzyszami kąpieli możemy wygrzewać się w ciepłej i czystej wodzie. Po zakończonym myciu wannę zakrywa się deskami lub w wersjach nowszych termicznym kocem aby woda nie stygła. Może z niej przecież skorzystać jeszcze wiele osób. Tak...takie rzeczy możliwe są tylko wśród ludzi ekstremalnie dbających o czystość.

Błogosławieństwo kapiącej wody

Suikinkutsu jest akcentem ogordowym jeśli mogę się tak wyrazić. Takie ceramiczne misy można spotkać w niektórych riokanach i ogordach. Tradycja wsłuchiwania się w dźwięki rozpryskujących się kropel wody sięga czasów Edo i ma około 400 lat. Podobno suikinkutsu ma działanie dobroczynne; relaksujące i stymulujące lewą półkulę. Spdająca kropla odbija się echem w wysokiej ceramicznej misie, której konstrukcja wbrew pozorom nie jest taka prosta.

Kokeshi dolls

Te małe dzieła sztuki wykonywane ręką artysty, czasem dosłownie kilkoma pociągnieciami dłuta i farby zachwycają swoją prostotą, harmonijną linią i urodą niejednego turystę. Historia ich powstawania jest dość długa i sięga roku 1600. Pierwsze lalki robiono w regionie Tohoku, gdzie nabywali je przyjeżdżający do gorących źródeł Japończycy. Inna teoria głosi, że były to małe fetysze robione ku pamięci zamordowanych przez rodziców dzieci. Ten straszny proceder praktykowany był w bardzo ubogich i wielodzietnych rodzinach zaraz po narodzinach dziecka. Dzisiejsze artystyczne w swym wyrazie laleczki nie mają wiele współnego z  ich tradycyjnymi pierwowzorami. Pierwsze zostawiają twórcy całkowitą wolność w doborze wzorów i kolorów oraz interpretacji tematu np. kwitnienia wiśni, dzieciństwa czy jesiennych liści. Drugie zaś są prostsze i utrzymane w jednakowym raczej stylu; zależnym od konkretnego regionu w jakim powstają. Każdy z kilku rodzajów drzewa leżakuje od roku do pięciu lat, zanim artysta urzeczywistni swoje wizje w niewielkim walcu z okrągłą głową. :D